على اكبر امینى كه سالیان دراز در رادیو به خدمت فرهنگى و هنرى بخصوص
موسیقى فعالیت داشته در سال 1298 قمرى در شهرستان تفرش متولد شد. پدر وى از
ملاكین تفرش بود كه منزلش محل آمد و شد آنان بود.بیش از یك سال از سن على اكبر نمى گذشت كه همراه خانواده به تهران آمد و ساكن این شهر بى دروازه شد. منزل ایشان در تهران مثل تفرش محل رفت و آمد و نشست اشخاص شد با این تفاوت كه در تفرش آن اشخاص ملاكین و خانها بودند ولى خانه آنها در تهران محل آمد و شد موسیقى دانانى مثل: حسینخان اسماعیل زاده، ابوالحسن صبا، مرتضى خان محجوبى، رضا محجوبى، قمرالملوك وزیرى، ملوك ضراى و تنى چند از بزرگان موسیقى ایران و شعرایى نظیر: ایرج میرزا، ملكالشعراء بهار و میرزاده عشقى شد.
آمد و شد این هنرمندان بزرگ به خانهى ایشان موجب شد تا پدر على اكبر نزد اسماعیل زاده به فراگیرى كمانچه پردازد و على اكبر كه شش سال از سنش مى گذشت به یادگیرى ویولن نزد رضا محجوبى رفت. وى مدت چهار سال از محضر مرحوم رضا محجوبى بهره گرفت و مدت سه سال هم نزد شادروان ابوالحسن صبا جهت یادگیرى موسیقى سنتى ایران و ردیفها و مقامهاى آن به شاگردى پرداخت. سپس مدت یك سال و نیم نزد آساطور هنرمند بزرگ و سرشناس وقت كار كرد تا هارمونى، آهنگسازى و آرانژه (قسمت بندى نت براى اركستر) آموخت.
پدر و مادر وى به قدرى مشوق على اكبر در یادگیرى موسیقى بودهاند كه مادر او، وى را در صندوقخانه (از اتاقهاى عقبى ساختمانهاى قدیمى) حبس مىكرده و مىگفته به جاى بازىگوشى و وقت تلف كردن تا آمدن پدرت باید موسیقى را تمرین نمایى و او ساعتها به تمرین اجبارى مى پرداخته كه همین امر موجب پیشرفت سریع او در موسیقى شد ولى وى بیشتر به ساختن ساز راغب بود تا نواختن.
به همین سبب در تمام طول فعالیتهاى هنرى خود بیش از دوازده آهنگ نساخت ولى در قسمت سازسازى بیش از پانزده كمانچه، چهارصد و دوازده ویولن و چهل و سه تار ساخته و هم اكنون هم مشغول ساختن این سازها مىباشد.
على اكبر امینى، از سال 1325 به سمت نوازندهى ویولن، همكارى خود را با رادیو آغاز كرد و یكى از بهترین نوازندههاى اركستر شادروان مهدى خالدى گردیده و در رادیو كار دومى داشت كه آن تعمیر سازهاى زهى این مركز زیر نظر وى بود. وى با نواختن اكثر سازها آشنایى كامل دارد و كار ویولنسازى را طبق گفتهى خودش، همراه استاد ابراهیم قنبرى نزد مسیو آراكلیان فراگرفته و در حال حاضر كارمند بازنشسته شركت مخابرات ایران مىباشد.
منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد دوم)
