اين بنا در دوران صفويه (قرن دهم هجري ـ شاه طهماسب) بنا شده، جزء آثار ملي به ثبت رسيده است.
بنا به روايتى صاحب مدفن، از از نوادگان امام موسي كاظم (ع)، امام هفتم (ع) است، ولى بين پسران آن امام فقط يک نفر بنام احمد وجود داشته که آن هم به نام شاه چراغ در شيراز مدفون است.
ظاهراً مدفون اين بقعه بايد «ابوعبدالله احمدبن موسى الابرش بن محمد بن موسى ابى السبحه بن ابراهيم المرتضي» باشد که سيدى صالح و با تقوى و نيکوکار بود.
بناى امامزاده، مشتمل بر قبه، چند ايوان، حجره، غرفه، صندوق منبت‌کارى و صحن است. در ميانه بقعه، ضريحى مشبک است و در زير آن، صندوقى منبت قرار دارد.
اين صندوق، نفيس و آراسته به کتيبه‌هاى متعدد افقى و عمودى به خط ثلث مرغوبى است که در کمال مهارت منبت شده است و تنکه‌هاى آن قاب‌سازى و خوانچه‌بندى است.
اين آرامگاه در روستاى کوهين از توابع تفرش در سينه کوه واقع شده است و صحنى وسيع دارد.
